Rozdział 59. To moja ostatnia szansa.

KOCHAM ICH <3

 Rozdział dedykuje : Karolina Verdas

 Przeczytałaś ?
Zostawiając po sobie maluteńki ślad 
Wywołujesz u mnie uśmiech :)


*Violetta*

Obudził mnie rano pocałunek w policzek. Otworzyłam lekko oczy i ujrzałam uśmiechniętego Leona.
- Dzień dobry. Śniadanie zrobiłem. - oznajmił. Przeszłam do pozycji siedzącej.
- Miło z twojej strony. - oznajmiłam. - Gdzie Jim ? - zapytałam. Chwytając kanapkę z pomidorem.
- Jeszcze śpi. - rzekł. - Dobra ja muszę się zbierać. - wstał z łóżka.
- Gdzie ?
- Do firmy. Mam dużo pracy. - wyjaśnił z uśmiechem. Jak fajnie znów nas zostawia. Jak zwykle.
- Żartujesz prawda ?
- Oczywiście. Idę obudzić Jima, musi już wstawać jak chce zdążyć. - musnął moje usta. - Dzisiaj calutki dzień spędzę z wami. Tylko będę musiał na jakąś godzinkę wyskoczyć.
- Gdzie ?

- Na miasto. Muszę pogadać z Niki , żeby tu nie przychodziła. - wyszedł z pokoju. Może zaczyna się zmieniać. Ale jak myśli , że spędzi z nami jeden dzień i jutro znów wróci do firmy od rana do nocy , to mu wybaczę. To się grubo myli. Gdy zjadłam , odstawiłam tackę na szafkę nocną. Wstałam i udałam się do łazienki. Co mnie zdziwiło ? W wanie była już woda posypana płatkami róż. Sprawdziłam temperaturę wody. Była idealna. Usidłam na krawędzi wanny.
- Może być ? - usłyszałam głos szatyna. Spojrzałam w jego stronę stał oparty o drzwi. Posłałam mu delikatny uśmiech.
- Jest idealnie. Tylko... - przerwałam na chwilę. - Tylko czemu nie może być tak zawsze ?  Ty w domu. Czemu nie możesz pracować mniej ?
- Obiecuję , że to się zmieni. - kucną naprzeciwko mnie. - Dzisiaj spędzę z wami cały dzień , a od jutra pracuję tylko od 9:00 do 14:00. Oczywiście weekend mam wolny.
- Zmieniasz się. - musnęłam jego policzek.
- Przepraszam , że tak was zaniedbałem. Nie wiem co we mnie wstąpiło.
- Ważne , że już jesteś. A teraz wyjdź. Chcę wziąć kąpiel. - wstałam energicznie z wanny. Również wstał. Objął mnie w talii.
- Kocham cię. - powiedział.
- Dawno to słyszałam z twoich ust. - spuściłam głowę.
- Będziesz to słyszała częściej. - musnął mój policzek. Wychodził , ale zatrzymał się w drzwiach.
- Coś jeszcze ? - zapytałam.
- Tak. Bardzo się cieszę , że będę miał syna. - uśmiechnęłam się , on podszedł do mnie i wbił się w moje usta z zachłannością. Dołączyliśmy do tego pocałunku jeszcze języki. Już nie pamiętam kiedy tak się całowaliśmy. Oderwaliśmy się od siebie i stykneliśmy się czołami.
- Wyjdź już. - zaśmiałam się.
- Już idę. - podniósł ręce w geście obrony i wyszedł.

*następny dzień*

*Violetta*

Wczorajszy dzień był jednym z najlepszych. Tworzyliśmy szczęśliwą rodzinkę, ale... No właśnie zawsze jest jakieś ale. Jest już 20 , a Leona nadal nie ma. Siedzi w tej pracy do samej nocy , a obiecał , że się zmieni. Jednak ludzie się nie zmieniają.
- Gdzie tyle byłeś ? - zapytałam kiedy wszedł do salonu.
- W pracy. Musiałem coś załatwić. - posłał mi uśmiech.
- Znów będziesz wracał tak późno ?
- Nie. Przepraszam.
- Wczoraj obiecałeś mi , że się zmienisz , a dzisiaj znów robisz to samo. - oznajmiłam.
- Wypadło mi coś ważnego.
- Jutro też ci coś wypadnie ? Leon zrozum , że nam ciebie brakuje. - powiedziałam spoglądając mu w oczy.
- Uwierz mi , że robię wszystko, aby wam mnie nie brakowało. - odpowiedział.
- Nie ma cię w domu i ty mówisz, że robisz wszystko , żeby nam cie nie brakowało ? - zakpiłam.
- Tak.
- Byłam dzisiaj u ciebie w firmie i się dowiedziałam , że nie pojawiłeś się w niej od ponad 3 tygodni. - rzekłam.
- Kochanie....
- Odpowiedz mi. Zdradzasz mnie ? - zapytałam.
- Nawet tak nie myśli. - szybko zaprzeczył.
- To co robisz przez ten cały czas kiedy cię nie ma ? - spytałam.
- Wolałbym , żebyś nie wiedziała. - odpowiedział spuszczając głowę.
- Chcę znać prawdę. Niedługo będę twoją żoną , a ty masz przede mną tajemnice.
- Nie chcę cię dodatkowo martwić. - oznajmił.
- Czym ?
- Nie ważne. - widziałam w jego oczach łzy.
- Leon, porozmawiajmy.
- Naprawdę chcesz znacz prawdę ? - zapytał patrząc w moje oczy. Przytaknęłam lekko. - Umieram. -dodał.
- Co ? - spytałam nie dowierzając.
- Mam raka. - szepnął cicho. Moje oczy od razu się zeszkliły.
- Powiedz , że kłamiesz. Proszę. - płakałam już. Przytuliłam się do niego. - To nie może być prawda. - płakałam jak małe dziecko.
- Przepraszam. - szepnął i musnął moje czoło. Płakaliśmy razem.

Weszłam do sypialni, w której już leżał Leon. Położyłam się obok niego.
- Porozmawiamy ? - zapytałam , przytulając się do jego klatki piersiowej.
- Jeśli chcesz. - szepnął i musnął czubek mojej głowy.
- Od kiedy wiesz... o chorobie ? - spytałam , masując dłonią jego brzuch. Czułam , że jego mięśnie się napięły pod wpływem mojego pytania.
- Dzień przed rozprawą w sądzie o Jima. - odpowiedział.
- Czemu... czemu mi nie powiedziałeś ?
- Bałem się. Nie chciałem dokładać ci jeszcze problemów. - oznajmił.
- Czego się bałeś ?
- Bałem się , że się tego wszystkiego przestraszysz i uciekniesz. - rzekł., głaszcząc moje włosy.
- Przecież wiesz , że bym cię nie zostawiła. - spojrzałam w jego oczy , posłał mi blady uśmiech. Znów położyłam swoją głowę na klace chłopaka. - Gdzie on jest ? - spytałam.
- Co jest ? - zapytał.
- Rak. - odpowiedziałam po chwili. Miałam łzy w oczach.
- W wątrobie. - oznajmił. Nie odzywałam się przez chwilę. - Lekarz powiedział , że zostało mi góra 3-4 miesiące. - z moich oczy natychmiast poleciały łzy. To okropne , że dowiadujesz się , że twoja ukochana osoba niedługo odejdzie z tego świata.
- Gdzie jesteś w czasie dnia , gdy cię nie ma w domu?
- Pierwsze pół siedzę w szpitalu tam podają mi jakieś kroplówki, leki. Następne pół szukam dawcy. -oznajmił.
- Znalazłeś ? - spojrzałam na niego.
- Tak. - odpowiedział krótko.
- To doskonale. - musnęłam jego usta.
- Będę miał operacje za tydzień. Mam 25% szans na przeżycie. - szepnął cicho.
- To strasznie mało. - rzekłam ze smutkiem i łzami.
- Wiem, ale to moja ostatnia szansa. - zamilkł. - Ostatnio mi powiedziałaś , że jak tak dalej będzie to nasze dziecko nie będzie wiedziało jak jego ojciec wygląda. - jedna samotna łza spłynęła po jego policzku. - Na początku nie wiedziałem czy iść na tą operację , bo to w końcu małe szanse na przeżycie. Ale jak to usłyszałem z twoich ust to  wiedziałem , że ostatnia szansa. - uśmiechnął się blado. Więc , albo umrę za tydzień ,albo 3-4 miesiące.
- Albo za tydzień będziesz zdrowy. - przerwałam mu.
- Violetta... Wolę , żebyś była przygotowana na najgorsze. - oznajmił patrząc mi w oczy.
- Nie. Nie możesz ta mówić. Musimy być dobrej myśli. - dlaczego on tak mówi. On musi , żyć będziemy mieli dziecko , mamy Jima, chciałabym mieć jeszcze córeczkę z nim.
- Nie chcę , żebyś się potem rozczarowała jeśli coś nie wyjdzie.
- Będziesz żył. - przytuliłam się do niego i płakałam jak małe dziecko.

*dwa tygodnie później*

Leon jest w śpiące. Coś podczas operacji poszło nie tak jak trzeba i musieli wprowadzić do w ten stan. Właśnie z Jimem u niego siedzimy. Przemywam mu twarz chusteczką nawilżającą. Chociaż tyle mogę zrobić.
- A wiesz tatusiu, że ciocia obiecała mi jeszcze siostrzyczkę ? - zapytał.  - Ale powiedziała, że najpierw musisz się obudzić , bo jesteś je do tego potrzebny. - oznajmił. - Ciociu czemu tata nic nie mówi ? - zapytał zawiedziony.
- Bo tata potrzebuje teraz dużo odpoczynku. - odpowiedziałam. - Ale on z pewnością cię słyszy i możesz do niego mówić. - dodałam. Zaczęłam przemywać jego dłoń chusteczką.
- Słyszałeś tato ? Jak się obudzisz to będzie fajnie. Pojedziemy na jakieś wakacje. - uśmiechnął się chłopiec. Poczułam jak ręką Leona zaciska się na moim nadgarstku. Myślałam , że to moje złudzenie, ale szatyn zaczął otwierać oczy.
- Jim, Viola. - szepnął szczęśliwy , ale na jego twarzy było widać grymas spowodowany bólem.

=============================

Jak się podobna ?? :)
Prawdę mówić z tym rakiem to wymyśliłam jakąś 1 temu xD
I wydawało mi się fajne więc napisałam.

KOMENTUJCIE !!!!!!!!!!!!