Epilog.

*Violetta*

- Jim, Viola. - szepnął szczęśliwy , ale na jego twarzy było widać grymas spowodowany bólem.
- Poczekaj zawołam lekarza. - uśmiechnęłam się. Jak powiedziałam tak zrobiłam. Po chwili przyszedł z pielęgniarką. 
- Witamy pana. - zaczął świecić mu jakąś latareczką po oczach. - Jak się pan czuje ?
- Boli mnie brzuch. - oznajmił.
- Podamy pacjentowi kroplówkę na wzmocnienie i proszki przeciwbólowe. - rzekł w kierunku kobiety.
- Pamięta pan wszystko ? - spytał jeszcze.
- Tak. - odpowiedział niepewnie szatyn.
- To dobrze. Jutro wykonamy panu jeszcze kilka badań. - lekarz posłał nam uśmiech i wyszedł.
- Tato słyszałeś co mówiłem jak spałeś ? - zapytał Jim. Leon odwrócił w jego stronę głowę.
- Przepraszam , ale nie. - posłał mu przepraszający uśmiech. Chłopiec  posmutniał.
- To nic mogę ci wszystko powtórzyć. - uśmiechnął się szczęśliwy.
- Jim tatuś jest bardzo zmęczony. Dajmy mu troszkę odpocząć. Dobrze ? - zwróciłam się do młodego.
- No dobrze. - odpowiedział przygnębiony. Do sali weszła pielęgniarka. Zaczęła podpinać Leonowi kroplówkę.

- Te tabletki pan zaraz weźmie. - postawiła leki na szafce szatyna. - Jeszcze panu zmienię opatrunek. - uśmiechnęła się. Odkryła lekko mężczyznę, podwinęła koszulkę i troszkę opuściła spodnie. Zrobiłam się zazdrosna. Po prawej stronie brzucha szatyna było sporo szwów. - Zostanie blizna. Ale dzięki niej pan będzie żył. - zmieniła opatrunek i wyszła.
- Mogę pójść po soczek ? - zapytał chłopiec.
- Pójdziesz sam ? - wyciągnęłam pieniądze z torebki.
- Tak. - uśmiechnął się. Dałam mu małą kwotę pieniędzy i wybiegł z sali. Usidłam obok Leona i chwyciłam jego dłoń. Była zimna , zaczęłam ją pocierać swoją.
- Skarbie.. - usłyszałam cienki głos szatyna.
- Tak ? - spojrzałam w jego oczy.
- Możesz podać mi wodę ?
- Oczywiście. - powiedziałam gwałtownie wstając. Złapałam się za brzuch.
- Co jest ? - zapytał zaniepokojony.
- Wszystko w porządku. - usiadłam delikatnie.
- Przecież widzę.
- Twój synek daje o sobie znać. - zaśmiałam się pod nosem. Wstałam i pomogłam się Leonowi napić. Przy okazji łyknął jeszcze te proszki co mu pielęgniarka zostawiła.
- Długo spałem ?
- Jakiś tydzień. - odpowiedziałam.
- Dużo się zmieniło ?
- W zasadzie to nic. A czemu pytasz ?
- Niki nie przychodzi pod dom ? - spytał.
- Nie. Jak na razie nie. Rozmawiałam z nią wczoraj. - oznajmiłam. - Prosiła o jedno spotkanie z Jimem. Powiedziała jeszcze , że jak się z nim spotka to już jej nigdy nie zobaczymy.  - dodałam.
- Powiedź , że się nie zgodziłaś. - spojrzał na mnie.
- Nie. Powiedziałam , że o tym musi gadać z tobą. - odpowiedziałam.
- To dobrze. - do sali wszedł uśmiechnięty Jim.
- Co ty taki uśmiechnięty ? - zapytałam.
- Mam soczek i... już wiem jak nazwiemy mojego braciszka. - oznajmił. Siadając obok Leona.
- Jak ? - zapytał szatyn.
- Nathaniel. - odpowiedział z uśmiechem.

*8 lat później*

Nie mogłam sobie wyobrazić lepszego życia. Teraz wszystko jest inaczej. Leon całkowicie wyzdrowiał. Z czego się bardzo cieszę, ale musi jeździć na badania kontrolne co pół roku. I sprawdzać czy choroba nie nawróciła. Jim ma 14 lat, Nathaniel 8 , Nicholas 6 i najmłodsza Diane 2 latka. Mamy z Leonem 3 chłopców i jedną upragnioną dziewczynkę. To nie znaczy , że naszych synów kochamy mniej. Kochamy ich tak samo bardzo mocno. Co u reszty ? Lu i Fede mają się świetnie i mają 3 dzieciaków , dwie dziewczynki i chłopca. Fran i Diego też się dobrze trzymają mają 2 dzieci. No i Isa i David mają jedną córeczkę. I nie zapowiada się na więcej u nich. Są szczęśliwi ze sobą.
- Kochanie co robisz ? - zapytał szatyn wchodząc do sypialni.
- Wspominam. - westchnęłam z uśmiechem. Położył się obok mnie. Objął mnie swoim ramieniem. - Dziękuje za takie życie u twojego boku. - musnęłam jego usta.
- Cieszę się , że jesteś szczęśliwa. - uśmiechnął się.
- Gdzie dzieci ? - zapytałam.
- Siedzą w pokoju obok. - wyjaśnił. - Mamy chwilkę dla siebie. - szepnął na moje ucho. I przyssał się do mojej szyi.
- Skarbie nie teraz. - zaśmiałam się pod do nosem.
- Kocham cię. - szepnął.
- Ja ciebie też. - uśmiechnęłam się. Nagle drzwi do sypialni się otworzyły stała w nich nasza jedyna córeczka. - Co tam skarbie ? - zapytałam. Wdrapała się na łóżko i usiadła Leonowi na nogach.
- Mam dość chłopków , chcę siostrę. - powiedziała. Spojrzałam na szatyna , wzruszył ramionami.
- Może kiedyś. - oznajmił.
- O nie. Skarbie dostaniesz wszystko , ale nie siostrzyczkę. - powiedziałam.
- No , ale dlaczego ? - zapytał.
- Bo nam z tatą starczy czwórka takich urwisów jak wy. - odpowiedziałam. Przytuliła się do mnie. Do pokoju weszli chłopki. Usiedli na łóżku. Rozmawialiśmy , śmieliśmy się i różne taki.
Jak ja ich kocham wszystkich.

=================

Epilog.
Nie mogę to już koniec.
Jeszcze dzisiaj OS Darii Blanco :)
Ostatni post na blogu to będzie jej One Shot cieszę się , że to on zakończy moją prace z bloggerem. ;D
OS jest naprawdę świetny :)